Weten dat je iets kunt, maar er niets mee doen.

Dat kan ‘zonde’ lijken. Een gemiste kans en dat soort dingen. Je weet bijvoorbeeld dat je een grote, natuurlijke kracht in je hebt. Je weet dat jouw krachten (/gaven) verder/dieper reiken. Je weet dat je mensen op een ander level kunt helpen/begeleiden dan je nu doet. Je weet dat je groepen kunt begeleiden. Je weet dat je veel minder hoeft te doen om veel krachtiger te kunnen zijn en werken. Je weet dat jouw leven veel moeitelozer, eenvoud en meer vanuit Zijn i.p.v. wilskracht en complexiteit kan ontvouwen. Dat weet je allemaal. Heel helder. En je doet er niets mee. Waarom niet? Omdat je dat eerder wel deed. Je wist het en je gaf het vrijwel direct vorm in een onderneming, (groeps)programma, project, object of iets anders. Maar hoe helder je het ook wist, het wilde niet. Het ging niet moeiteloos. Je voelde dat binnen het project jouw potentie niet tot zijn recht kwam zoals je het voor je zag. Er was (vooraf, tijdens of na) een vraag om bevestiging van anderen. Er lekte veel van jouw energie. Jouw onzekerheid produceerde ruis. Er was nadoen van wat anderen doen. Er was oude pijn of patronen die nog niet klaar waren om los te laten. Wat het ook was, het klopte niet. Hierdoor weet je dat weten dat je iets kunt, nog niet hoeft te betekenen dat je er iets mee moet doen. Op dit moment. Laat het weten rijpen. Daar hoef je niet heel actief allerlei therapieën/dingen te doen of in groepjes te participeren. Daarvoor hoef je alleen maar on-krampachtig te worden. Te vertrouwen dat in time, en zonder gepush, jouw Zijn vanzelf nog meer tevoorschijn komt. Veel soepeler. En als je dan bijvoorbeeld ‘opeens’ meer kan waarnemen bijvoorbeeld, is dat leuk, licht. Een soort: “Oh ja!” Je herinnert je dat je wist dat je dit kon en daar kan het vanzelf komen. Als een kiemplant die plots uit de aarde opduikt, terwijl je er niet meer aan had gedacht dat je er zaadjes had geplant. 🌾💚