Ik heb altijd gezocht naar ‘het hogere doel’. De paraplu. De kapstok. Iets waar ik alles aan kon ophangen. Ja, misschien voelde het wel als de zin, de betekenis van mijn leven.
Laat ik als voorbeeld het beeld van de kapstok nemen. Dingen die ik leuk vond om te doen, waar ik een diep zielsverlangen in voelde, energie, zin, creatiekracht. Die dingen zijn de jassen. De jassen aan de kapstok.
Ik zocht ‘het hogere doel’ ín de jassen. Logisch, daar kon ik de directe passie voelen, de drang, de vreugde, het hogere. Ik keek vanuit de jas maar kon niet hoger zien dan de jas zelf. De vorm die het op dat moment had.
Door dat te doen, veranderde de jas. Hij werd niet ruimer maar nauwer. De jas werd behalve de vorm en het plezier ook een doel. Het maakte de vorm krampachtiger. De jas kreeg onnodig veel lading. Hij ging zwaarder en slapper hangen, funest voor de lichtheid, de passie en de vreugde die het oorspronkelijk had.
Opnieuw leerde ik dat je dingen alleen maar diep in jezelf kon vinden.
Dus mijn ‘zoektocht’ verschoof van in mijzelf ín de vorm—naar mijzelf ‘los’ van vorm. Door mijn eigen vormeloosheid, diepte en ruimtelijkheid te herinneren en tot in de kern te ervaren, kreeg ik glimpen van het hogere doel dat ik zocht. Van de kapstok.
De kapstok blijkt mijn diepste verlangen—zielsverlangen.
De kapstok is veel hoger dan dat ‘ie direct boven de jassen van vorm hangt.
De kapstok zelf is geen eindpunt. Het is niet iets waar ik alles aan kan ophangen, zo klaar. Dat zou ik ook niet willen.
Wat onder de kapstok valt is veel veel uitgebreider. Het is ook niet meer 'mijn kapstokje', het is deel van iets veel groter.
Ook de dingen die nu nog niet tot uiting komen in mijn leven en werk komen met of zonder contouren tevoorschijn. Er is gewoon nog heel veel ruimte. Ook in de jassen die er nu hangen. Nu hangen ze weer lichter, in hun meer oorspronkelijke vorm.
Ik zoek niet meer dan deze heerlijke, diepe ontdekkingsreis 🦋♡.