Onpersoonlijk.

Het woord onpersoonlijk heeft nogal een negatieve lading. Afstandelijk, onvoelbaar, robot-achtig, op de automatische piloot, mechanisch, niet vanuit jezelf, vlak, mat, etc.

De staat die het wil beschrijven als ik het woord gebruik in mijn sessies is heel anders. Het wijst naar een staat van bevrijding.

Ik zal hier meer helderheid op geven.

In het proces van thuiskomen bij wie je in de kern bent, bevrijd je je meer en meer van het vasthouden aan het persoonlijke. Of anders gezegd: het gaat op een natuurlijke wijze voorbij aan een geconditioneerd persoon, aan een kleine ‘ik’ of aan het concept dat we over onszelf gevormd hebben.

In dit proces van thuiskomen/bevrijding blijft ons bewustzijn zich verruimen en verdiepen. Onze realiteit verandert. Daarom kon je vanuit een eerder perspectief nooit precies weten ‘wat er aan de andere kant van de munt’ is. Of beter: hóé het aan de andere kant van de munt is. En na de ene munt volgt de andere munt en ‘aan die andere kanten’ wordt het/je steeds meer licht/transparant, grootser/ruimtelijker, magnetischer, puurder, stralender, en steeds… onpersoonlijker.

Vanuit het perspectief van het persoonlijke is dit spannend. Die kan alleen bij het idee aan dit proces terugdeinzen of gaan steigeren. In de angst om te verdwijnen, om er slechter van te worden, om minder te worden, om iets kwijt te raken of om helemaal op te lossen.

Het lijkt paradoxaal dat je juist meer jezelf wordt, door het laten gaan van het vasthouden aan het persoonlijke. Aan het vastklampen aan wie je nu gelooft te zijn.

Jouw unieke being, jouw Zijn zoals niemand dat kan en hoeft te zijn, is veel grootser/ruimer juist omdát het voorbij gaat aan het persoonlijke.

Persoonlijk (ha-ha) merk ik dat dit zo’n gelaagd proces is, dat iets mij pas los kán laten als de tijd werkelijk rijp is. Wilskracht en dwang doen niet mee. Het is een organisch proces en met sommige dingen zijn we ‘nog gewoon niet klaar’ (ook al willen we daar misschien wel klaar mee zijn) en daar reizen we dan nog een tijdje mee verder. Soms zitten we ergens zo ín, dat we het nog niet kunnen zien, bewustmaken en loslaten. Andere dingen zijn (allang) verouderd en kunnen ons loslaten als we het werkelijk de ruimte geven (wat bv ook gebeurt in mijn healings/readings/begeleiding).

En dat is oké, want dat is gewoon wat er gebeurt.

Maar die call die je diep van binnen voelt, misschien al heel je leven, is de roep om thuis te komen bij wie je werkelijk bent. Om meer en meer vanuit jouw pure Zijn te leven en te brengen. Voorbij aan een jas die te strak voor je zit en je nergens werkelijk heen brengt.

Je komt thuis in jouw meer pure aanwezigheid, in verbinding, in eenheid. Het gevoel afgescheiden te zijn, los, het gevoel er alleen voor te staan, het vergelijken met anderen en eenzaamheid worden minder en minder. De sluiers van conditionering waaien weg, er opent zich een ruimte, een kracht, een bedding, een grootsheid die universeel voelt en precies jij.