Waar het op neerkomt is dat we allemaal geluk willen ervaren. Of noem het liefde, bliss, compleetheid, heelheid, vrede.
In deze zoektocht zijn er links en rechts wat doodlopende wegen. Wegen waarop we blijven botsen, blijven heen-en-weren en op-en-neren. Wegen die je niet dichterbij jouw kern kúnnen brengen.
En voor velen van ons geldt dat we een flinke botsing nodig hebben om te gaan zoeken naar een ander pad dat niet doodloopt of in constante loops draait, maar dat jou—met vallen, opstaan en oefenen—dichterbij jouw kern brengt.
Ik licht twee doodlopende wegen uit.
1: Het zoeken van geluk in de buitenwereld
2: Het afwijzen van de realiteit
✺
1: HET ZOEKEN VAN GELUK IN DE BUITENWERELD
Het willen ervaren van geluk is niet aangepraat of opgelegd.
Onze zoektocht naar geluk is een puur verlangen vanuit onze diepste kern. Onze meest natuurlijke staat is een staat waarin onze energie vrij kan stromen. Dat ervaren wij als onbeschrijfelijk geluk, liefde, vreugde.
Het is misschien wel de belangrijkste zoektocht die er is.
Wáár en hoe we geluk zouden (moeten) vinden, daarin is vaak wel veel aangeleerd of opgelegd.
Vanuit ons pure verlangen naar geluk raken we verward en verstrikt in de zoektocht. Omdat we het zoeken op de plek waar we het nooit zullen vinden.
Nooit lang. Enkel voorwaardelijk en tijdelijk.
We zoeken het op de plek met een sterke zuigende kracht: de buitenwereld.
Als… dan… voel ik geluk, liefde, vreugde.
Als ik dit wel heb, als ik dit niet meer heb, als ik een partner heb, een kindje krijg, als ik die nieuwe job vind, die reis maak, verhuis, meer geld verdien, een eigen onderneming heb, een nieuwe stap maak etc. etc.
We projecteren ons geluk op de buitenwereld.
Waarom doen we dat?
Omdat het inderdaad lijkt alsof het door de gebeurtenis, het ding of de persoon komt dat we gelukkig worden. Maar wat er werkelijk gebeurt is dat op dat moment jouw energie vrij kan stromen. Je wilt iets helemaal vol en volledig ervaren, in het moment. En daardoor open je volledig, je hele systeem. Dit voelt zo fantastisch, omdat het kan stromen zoals het van nature wíl stromen.
Maar dat heeft niets met het nieuwe huis, geen last meer van dit, of een nieuwe stap te maken. Het heeft alles met jou te maken. Jij opent, er is vrij stromende energie en jij komt in een staat van bliss. Zoals je dat niet elk moment ervaart.
Maar waarom eigenlijk niet? Als het zo natuurlijk is?
Omdat we veel dingen bewust of onbewust niet helemaal vol en volledig willen ervaren. Omdat we er weerstand op hebben, omdat we angstig zijn, omdat we ons niet veilig wanen en ons beschermen. En dat beschermen doen we door: ons te sluiten, we trekken een ‘muur’ op. Hiermee blokkeren we de vrije energiestroom. We blokkeren onszelf.
Het leven van piek naar dal, van openen naar sluiten, naarstig zoekend naar de volgende shot geluk is heel vermoeiend. We moeten constant controle uitoefenen zodat oncomfortabele, confronterende, pijnlijke of angstige gevoelens uitblijven.
Maar die blijven niet uit. Want de buitenwereld heeft zijn heel eigen natuur en heeft niets te maken met wat wij wel en niet willen ervaren. Zodra iets bewust of onbewust wordt aangeraakt of getriggerd, schieten we weg uit het hier en nu, sluiten we en stoppen we de vrije doorstroming. Je voelt je getriggerd, geraakt en ‘beschermt’ jezelf door te sluiten en dingen niet meer binnen te laten.
En dat is een doodlopende weg. Van ups naar downs, terugkerende problemen, controle moeten houden, zonder dat je dichterbij de kern komt.
2: HET AFWIJZEN VAN DE REALITEIT
Een tweede doodlopende weg is het afwijzen van de realiteit.
De realiteit is zoals ‘ie is. De realiteit is in zijn natuur. Alle geluk zit in het volledig ervaren van de realiteit. Je bent in het moment, open en aanwezig, jouw levensenergie stroomt vrij.
De realiteit, het leven, de natuur, de schepping, het universum: alles wat je kunt ervaren bestaat. Alles wat je meemaakt bestaat en heeft bestaan. Het bestaat dus het in onderdeel van het bestaan. Zo simpel is het.
We zijn op een doodlopend pad als we bewust of onbewust dingen afwijzen van de realiteit. We zeggen eigenlijk: dit wil ik wel ervaren, dat wil ik niet ervaren. Dit mag wel bestaan in het bestaan, dit mag niet bestaan is het bestaan. En vanzelfsprekend ben je hier aan het vechten: als het bestaat, bestaat het. Of je het nu wilt of niet.
We wijzen een deel van de ervaringen af. Hiermee wijzen we een deel van de natuur, van de schepping, van het leven af. We wijzen daarmee een deel van ons mens-zijn af, oftewel: we wijzen onszelf af. Je voelt het al: dit is niet de weg naar compleetheid, het is doodlopend. Een weg waar je anytime uit kunt stappen. En kunt onderzoeken wat een andere weg is. Kunt oefenen met die andere weg.
Als je de doodlopende weg af gaat, betekent dat je gewillig wordt om te ervaren wat je nu ervaart. Dat je alle facetten van het leven accepteert en respecteert. Hoe pijnlijk, oncomfortabel, intens, heftig het kan zijn. Want dat kan het leven zijn, dat weet iedereen. Life is a happening place.
Ons systeem is perfect uitgerust om alles te ervaren. Juist als we het niet afwijzen door het te onderdrukken, afleiding te zoeken, ervan weg te gaan, het te ontkennen of er tegen te vechten.
Ik zou liever ervaren wat ik nu ervaar.
Hiermee zeg je: ik respecteer het leven zoals het is. Ik respecteer elke ervaring zoals ‘ie is.
Als we dat doen, zijn wandelen we open en vrij door het leven en houden we de stroom van geluk niet meer tegen.
Maar waarom doen we dat dan niet?
Omdat er een onderliggende angst is. We zijn eigenlijk bang voor onszelf. Bang voor het voelen van onze pijn, van sensaties in ons lijf en emoties in ons hart, we hebben angst voor angst en pijn. Zolang we op die doodlopende weg zijn, proberen we ons te beschermen door ons bewust of onbewust te sluiten en een muur ter ‘bescherming’ op te trekken, waarvan we tegen onszelf zeggen dat we nu veilig zijn. Maar wat je hiermee werkelijk doet is de rivier van geluk dichtgooien. We wanen ons veilig, maar eigenlijk blokkeren we onszelf.
Tussen momenten van het ervaren van werkelijke pijn/angst, liefde, vreugde of wat dan ook zijn we vooral bang voor het voelen van pijn en angst. Dus in de vele momenten dat er op dit moment geen werkelijke pijn is, voelen we angst ervoor. Wat zich uit in zorgen, piekeren, paniek, stress, etc. Daarmee wordt de spanning vanzelfsprekend niet minder.
Waarom zijn we zo bang voor angst? Omdat we het niet willen ervaren. Omdat we het afwijzen. Als we elke ervaring zouden respecteerden en er op dat moment niet vanaf wíllen zijn, hoe heftig, pijnlijk ook, zouden we veel minder bang zijn voor angst en pijn. Je zou tot in je tenen voelen hoe intens het is, maar je zult ook merken dat het jou loslaat als je het niet afwijst / er geen weerstand op hebt. Je zult uiteindelijk merken dat de werkelijke veiligheid te vinden is in het openhouden van 'de poorten'. En dat is oefenen en willen. Stap voor stap train je jouw emoties, gedachten en lijf om aanwezig en open te blijven. Bewust te worden waar je sluit, waar weerstand op is, wat je afwijst in jouw realiteit zoals ‘ie nu is. Door dat te oefenen komt er meer en meer vertrouwen. Je leeft weer vanuit die veilige bedding van wie je werkelijk bent. En jouw leven mag steeds opener en spontaner.