Herinnering Hoppen.

Het openen van de herinnering wie je in wezen bent voelt als… ❧ ’iets waar ik ergens altijd naar op zoek was’ ❧ ’thuiskomen’ ❧ ’weer samenvallen met mijzelf en het geheel’ ❧ ’terugkomen bij mijn kern en bij God/de Bron’ ❧ [of een andere, vredige beschrijving] Het is iets proberen aan te wijzen waarbij woorden/taal eigenlijk tekortschiet. Maar wat doe je als je eenmaal weer thuis kunt zijn bij jezelf, bij jouw diepere Zijn, bij de Bron/God? Dan vind je geen reden meer om uit huis te gaan (figuurlijk dan, he 🙃). En vanuit jouw thuishaven groei en ontwikkel je organisch verder. Maar wat gebeurt er vaak? Hoewel het herinneren wie je ten diepste bent misschien wel de meest natuurlijke staat was waarin je ooit (bewust) verbleef, kan het zijn dat je het vanuit de mind etiketteert als ‘heel bijzonder/speciaal’, ‘tijdelijk/uitzonderlijk’, ‘anders dan wat anderen meemaken of kunnen’ of ‘einddoel’. Dat doen we zelf en wordt extra gestimuleerd door anderen (buiten maar ook zeker binnen ‘de spirituele wereld’). Daarmee wordt het bijna een uitzonderlijke gebeurtenis dan een natuurlijke, veel gezondere staat van zijn die niet statisch is. Er komt een onnodig gewicht aan te hangen. Whooo 👻 En het effect daarvan is dat we er verder van wegdrijven. We leren onszelf en anderen aan dat het niet zomaar altijd beschikbaar is. Misschien maken we onszelf afhankelijk van iets of iemand. En we houden het daarmee op afstand. Misschien vinden we dat bewust of onbewust ook wel fijn, omdat thuis zijn ook betekent dat we volledig aanwezig zijn. Dat we voelen. (Oude) dingen tegenkomen. Niet-weten. Het leven vol ervaren. Dat we mogen gaan staan voor wie we zijn. Dat zijn ook dingen die je thuis tegenkomt, juist omdat dat je brengt naar het worden wie je ten diepste bent. Laten we thuiskomen, we hebben genoeg aan herinnering hoppen gedaan, we hebben hier iets te brengen. Thuis zijn en vanuit daar groeien is de normaalste zaak van de wereld voor jou ♡