Ride life like a ride

Het leven is als een ritje in de Fata Morgana. Of Carnaval Festival, als dat meer tot je verbeelding spreekt 🤡

Hoe stap je voor de eerste keer in zo’n attractie?

Je hebt 45 minuten in de rij gestaan, dus JAAAA! ZIN IN. Vol excitement stap je in het karretje. Excitement dat natuurlijk een vleugje spanning kent. Wat gaat er gebeuren? Je bent nieuwsgierig, onschuldig, open. Als een kind.

Je stapt in zonder verwachtingen, je bent open in het ervaren. Spanning, schrik, wauw, verrassing, leven, dood … alles komt voorbij. Als je iets mooi vind, stap je niet uit je karretje om erbij te gaan zitten. Als je iets eng of verdrietig vindt, voel je het op dat moment in je hele systeem, maar je bent niet jaren later nog aan het rouwen om wat je recht in de ogen aankeek in de Fata Morgana.

Zo zouden we ons leven mogen berijden. Open, niet vastgrijpend, niet vasthoudend, ongefilterd.

Maar vaak zitten we er niet zo bij. Als we iets mooi zien, begrijpen we dat als ‘ik ervaar dit gevoel door dit ding vóór mij’. Dus we pakken dat ding en stoppen het in ons karretje. Een deel van de Fata Morgana trekken we leeg, omdat we denken dat het ons vult. Het andere deel van de Fata Morgana ontkennen we. Of duwen we weg. “Nee, dit wil ik niet ervaren. Ik ben lekker een leventje uit op aarde (/dagje uit in de Efteling). Ik wil alleen dingen ervaren die ik wil ervaren.”

Ha-ha! Dat is toch eigenlijk een bizarre manier om in ons karretje te zitten!? In de rij tekenen we met onze mind uit hoe de rit moet worden, wat er achter elke hoek moet staan. En als het er niet staat: dan zijn we ongelukkig.

Dat maakt de rit er niet leuker op. En als we ‘em nu toch berijden….

Waarom niet vanuit openheid? Vanuit ‘Ik weet het niet en dat is oké’. Want ik ben oke, waar het karretje mij ook heenvoert. Wat er ook achter elke hoek verschijnt. Ik geef mij over—there is no other way.