Play of Liberation
Vanmorgen in bed zag ik een beeld. Ik zag de realiteit als een toneelstuk. De rol die jij vervult is tegelijkertijd die van speler als toeschouwer. Speler-toeschouwer. In dit theaterstuk is er geen regisseur nodig. Alles leeft en alles houdt organisch de regie over zichzelf. Alles zorgt dat het ‘bij zichzelf blijft’. In hun centrum. Zodat het stuk kan ontvouwen en er helemaal geen bijsturing, controle of beïnvloeding nodig is. Dat zou het alleen maar in de war schoppen. En zo kunnen we alles dat in dit theaterstuk gebeurt vol ervaren. Ermee spelen, intuïtief weten hoe mee te bewegen. Alle scenes, alle kleuren. Dat is waar iedere speler-toeschouwer voor komt spelen. Vol ervaren en interacten met het leven.
Ik zag een vroegere versie van mijzelf. Ik was met coulissen aan het sjouwen en plaatste deze op het decor. Door het zweet op mijn voorhoofd vervaagde mijn prachtige schmink. Ik zag er vermoeid uit. De coulissen waren zwaar en wilden niet meewerken. Neurotisch ging ik aan de gang met het verplaatsen van decorstukken, probeerde zinnen in de mond van mijn medespelers te leggen. Wilde hen een ander kostuum aandoen. Ik nam mijn rol heel serieus, zag ik. Nee, ik dacht zelfs dat ik mijn rol was! Het was een groot gevecht. Want alles en iedereen wilde in zijn eigen centrum zijn, alleen daar kon het voor zichzelf zorgen. Het werd een warboel op het toneel. Bij de volgende scène dook ik achter één van de coulisse. Ik liet het spelen niet helemaal toe. De coulis was een veilige filter tussen mij en het toneelstuk, de realiteit. Ik ownde mijn rol als speler-toeschouwer niet.
Vlak voor de climax was ik het gevecht helemaal zat. Dit is een doodlopend spel. Ik besloot om mijzelf erin te oefenen. Waarin? Dat wist ik niet precies. In elk geval in een andere manier van spelen. Ik wilde dat spel dat ik keer op keer speelde in elk geval niet meer spelen.
Ik begon met klein spel en veel toeschouwen. Ik koos de zachtste theaterstoel om in te zitten. Wat gebeurt er als ik het spel het spel laat? Als ik niets versleep? Het plot niet voorspel? Nergens achter wegduik, maar mij diep laat wegzakken in deze stoel?!
Dit is wat er gebeurde. Weerstand na weerstand kwam omhoog. Ik heb de pijn gevoeld van alles wat ik in mijn oude spel had weggedrukt. Ik weerstond de drang om dingen te verplaatsen, een ander kostuum aan te trekken, het oude spel te gaan spelen, mij opnieuw te identificeren als mijn rol of mij te verstoppen. En dat ‘legen’ van mijzelf gaf helderheid. Met een nieuwe blik zag ik dat het decor niet instortte als ik me er niet mee bemoeide. Dat het spel gewoon verder speelde. Dat dingen eindelijk de ruimte kregen om organisch te ontvouwen. Ik voelde me lichter en lichter en kreeg zin om te spelen. Zonder script. Zonder gevecht. ONGEFILTERD SPEL.
Toen ik wilde opstaan uit mijn zachte warme stoel, bleek dat ik helemaal niet in een stoel zat. Ik zat gewoon op de grond. Ik leunde in mijn Zelf - the Spirit of my Being. Dat was een veilige zitting waarin ik dieper en dieper ingezakt was, waar ik de goddelijke stroom voelde. The seat of Self. Ik realiseerde me dat dát is wie ik ben - en dat het een cadeau is om hier een rol te vervullen. Een mensenpak aan. Hoe hilarisch kan dit worden?! Het spel werd simpel en licht. Ik had geen uitgeschreven tekst nodig, geen vooraf bedacht character of wat ik wil bereiken in dit spel. Het enige doel: SPELEN. Vol ervaren en interacten. Wat er ook op mijn decor verschijnt.