Dat voelde als thuiskomen. Diep in Zijn, in liefde, tijd- ruimte- en vormeloos.
Ok, maar...
Wat gaan we nu doen?!
Deze post:
- Over sabotage om maar in doe-modus te blijven hangen
- Over het besef dat er veel meer onder doen valt dan ik wilde geloven
- Over niet willen geloven dat het voor mij is weggelegd om mijn leven te doordrenken met Zijn
Houden we onszelf weg van het dieper zakken in Zijn? Sluiten we de poorten voor Zijn zodat het niet kan/hoeft door te dringen in ons dagelijks leven?
Wat versta ik eigenlijk onder Zijn? En onder Doen?
Ik vind dat het meest helder uit te leggen aan de hand van wie wij zijn: a human being. Een mens/human met een bewustzijn/being. Natuurlijk is het niet zo te scheiden, maar om het te verwoorden zie ik ‘mens’ als als het wereldse, het stoffelijke, de vorm, als het aardse, het doen. En het ‘Zijn’ is ons bewustzijn, het goddelijke, onze essentie, het oneindige, het vormeloze.
Voorheen zag ik als ‘doen’ actief dingen ondernemen. Nu is doen: alles wat niet die staat van Zijn is, volledige aanwezigheid, verbondenheid voelen met alles. Echt alleen maar Zijn. Dus doen is ook: denken, zitten broeden op iets, etc.
Vanuit een meer natuurlijke staat, ontstaat Doen vanuit Zijn. Waar ik het hier over wil hebben, is doen vanuit wilskracht, een doe/wil-mechanisme.
Wie/wat/waarom zouden we ons weghouden voor het openen van de poorten voor Zijn?
Als ik dit bij mijzelf observeer, zie ik dat mijn geconditioneerde mind hier de hoofdrol speelt. “Wat gebeurt er als je alleen nog maar bént? Niet alleen op momenten, maar als het er gewoon altijd is? [wat natuurlijk al zo is als het open mag] Ga je dan ooit nog iets doen? Of trek je dan weg?!”
Dezelfde stem. “Nee, het is goed om af en toe diep in Zijn te zakken. Maar je helemaal overgeven, je wil-mechanisme loslaten en niet weten waar je uitkomt?! Straks pas je niet meer in de maatschappij [?] of kun je niet meer functioneren [?].”
En daar zit de onderliggende angst. Angst om los te laten wie ik dacht te zijn.
Ik voel een grotere opening dan ooit om het wil-mechanisme los te kunnen laten. Als ik terugkijk vanuit dezelfde opening zie ik hoe spannend het is om het oude te laten gaan.
🕊️